Imagination from the emptiness

Although, the cave is dark... ช่วงนี้ทยอย update อัลบั้มภาพหน่อยเพราะว่าทำโน่นทำนี่พอควร ภาพชุดนี้จะเป็นชุดที่ไปประชุมระดับผู้บริหารกับทางบริษัทที่หัวหินประจำปี ประชุมไปเที่ยวเล่นเฮฮาไป บรรยากาศสบายๆ ช่วงวันหยุดยาวที่ผ่านมา... The lark can sing a song... จุดหมายแรก (นอกจากที่แวะหม่ำๆ กันตามระเบียบ) ในการเดินทางครั้งนี้ก็คือวัดถ้ำเขาย้อย ซึ่งเที่ยวไม่ยากและก็สวยงามพอดู ที่นี่มีน้องลิงเยอะเหมือนเขาวังเลยทีเดียว คุณไกด์(จำเป็น)เล่าให้ฟังว่าเป็นเพราะที่เขาวังคนไม่ค่อยให้อาหาร แล้วที่นี่เป็นเขตวัดคนมาทำบุญก็เลยให้อาหารลิงจำนวนหนึ่งเลยอพยบกันมาที่นี่ As life has come along... ปีนี้ก็มาที่ Centara Sofitel Hua Hin เช่นเดิม บรรยากาศการต้อนรับต่างจากคราวที่แล้วเล็กน้อยคือมีเครื่องดื่ม welcome drink ต้อนรับใส่มาในแก้วรูปน้องช้างอ้วนๆ น่ารักทีเดียว เสียดายตอนไปที่ห้องไม่มี Chocolate เล็กๆ แสนอร่อยวางเอาไว้ต้อนรับแล้วเพราะ (เท่าที่คุยกับคุณคนทำความสะอาด) มีปัญหาเรื่องมดเลยเลิกไป let song of life begin... กิจกรรมที่เราทำกันที่ค่อนข้างสนุกคือการไป Paint ถุงผ้าด้วยสีน้ำมัน (แล้วรีดให้ติดด้วยความร้อน)

งามศิลป์ถิ่นแดนไกล แม้อยู่ไทยยังได้ยล สืบสานงานสร้างผล ให้มวลชนชื่นชมมอง เมื่อช่วงวันหยุดสองอาทิตย์ก่อนมีเวลาเลยแวะไปเที่ยววัดจีน (วัดบรมราชากาญจนาภิเษกอนุสรณ์) ที่ได้ข่าวว่าสวยงามมากกับที่บ้าน เลยถือโอกาสพาน้อง Oly-E420 ไปเที่ยวด้วย (เพราะวางมันนอนเหงาอยู่นาน กลัวจะน้อยอกน้อยใจเจ้าของไม่ค่อยยอมใช้ /เช่นไปอเมริกาก็ไม่ยอมพามันไปด้วยความขี้เกียจแบกน้องกล้องอ้วนๆ อิอิ) เข้าวัดวาอาราม พิศภาพงามลบจิตหมอง เพลินไปใฝ่คิดตรอง ด้วยใจปองในรสธรรม วัดแห่งนี้อยู่ไม่ไกลนักจังหวัดนนทบุรีนี้เอง มีนักท่องเที่ยวพอสมควรแต่ถือว่าเป็นระเบียบเรียบร้อยดี ที่จอดรถสะดวกสบาย ไม่มีการค้าขายอะไรวุ่นวายหน้าวัด และก็ต้องถอดรองเท้าก่อนเดินเข้าไปด้านใน จริงๆ แล้ว(หัด)ถ่ายรูปกัน(กับน้องชาย /สลับกันถ่าย) เยอะมากๆ แต่เลือกคัดมาลง blog เฉพาะที่ชอบเล็กๆ น้อยๆ แดงเขียวฟ้าขลิบทอง งามชวนมองดูเลิศล้ำ แต่งแต้มให้จารจำ ทราบดื่มด่ำศิลป์ถิ่นไกล มาที่นี่ทำให้ได้เห็นอะไรมากมาย การกระทำอะไรๆ ของใครต่อใคร ดูเหมือนจะมีความหมายแตกต่างกันไป หลายคนดูตั้งใจจะมาไหว้พระที่เคารพบูชา หลายคนดูตั้งใจจะมาสะเดาะเคราะห์หรือบนบาน หลายคนดูตั้งใจจะม

ย้อนรอยคืนวัน สานฝันวันเก่า เกินใจจะเหงา เย้ยเย้าอารมณ์ พาลูกทีมไปชม Stanford มหาวิทยาลัยที่ฉันชื่นชอบอีกครั้ง คราวนี้ไปเที่ยวกันยามเย็นแบบไม่ได้วางแผนเลยลืมจดเบอร์โทรรุ่นน้องที่กำลังทำปริญญาเอกที่นั่นไปด้วย ไม่งั้นคงได้ชวนออกไปท่องราตรีสังสรรค์กัน (พอกลับมาก็ mesg ไปหาทีหลัง รุ่นน้องบ่นอุบเลยว่าคราวหน้าห้ามพลาดนะ - พลาดกันมาสองรอบแล้ว ^^') มองไปสุดฟ้า น้ำตาเกินข่ม แต่จักไม่จม ระทมไปไย ตอนไปคราวนี้ฉันรีบไปซื้อ ของที่อยากหม่ำแต่ไม่ค่อยได้หม่ำตอนอยู่เมืองไทยยกใหญ่ น้องเชอร์รี่อ้วนๆ ที่นี่หวานอร่อยและถูกจริงๆ เสียดายอย่างเดียวเวลาส่วนตัวน้อยไปหน่อย (งานค่อนข้างแน่น) เลยไม่ได้มีเวลาไปฝังตัวในร้าน Border หาหนังสือที่อยากซื้อขนกลับเมืองไทย (ถ้าอยู่อังกฤษจะฝังตัวอยู่ในร้าน Waterstone) ปลดปล่อยชีวิต ลิขิตกันใหม่ เก็บเรื่องเศร้าใจ ใส่ไว้วันวาน สุดท้ายคิดว่าจะไม่ได้มีโอกาสไปดูพิพิธภัณฑ์กับเค้าเสียแล้ว trip นี้ก็ได้มีโอกาสได้ดูที่สนามบิน San Fran แถมเป็นสิ่งที่ฉันชอบด้วยคือดูอุปกรณ์การใช้ชีวิตของคนสมัยก่อน (เป็นของพวกนอร์ดิก) ซึ่งดูสวยงามอลังการทีเดียว นอกจากนั้นที่สนามบินตอนนี้ก็แอบตกแต่งไ

กลิ่นอายเดิมเดิม เพียงเติมแต้มฝัน หวนถึงคืนวัน ก่อนนั้นเคยมา นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่ฉันกลับมาที่สะพาน Golden Gate แห่งนี้? จำได้ว่าตอนเด็กๆ ครั้งแรกที่มาเมื่อสิบกว่าปีก่อนยังงงๆ ว่าหัวหน้าทีมพาฉันมาดูอะไรกัน ตอนนั้นก็คิดว่า ก็แค่สะพานนี่นา สะพานแขวนพระราม 9 เมืองไทยแอบสวยกว่าเยอะเลย แต่ตอนนี้ทุกครั้งที่ได้เห็น Golden Gate วันคืน ความทรงจำเก่าๆ ก็หวนกลับมาให้คิดถึง ภาพความทรงจำ ย้อนย้ำพร่ำหา ร่องรอยเวลา คุณค่าสิ่งใด เวลาสิบกว่าปีนี้เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันตั้งมากมาย ตั้งแต่ที่ฉันจบปริญญาตรีใหม่ๆ ก็ออกมาเผชิญกับมหาลัยของชีวิต พบปะผู้คน เจอเรื่องดีๆ ก็เยอะ เจอเรื่องร้ายๆ ที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอก็มาก และน่าแปลกที่ทุก Bullet Points ในชีวิต ฉันมักจะมาวนเวียนอยู่ที่เมืองนี้ เกิดมาเป็นคน ทราบทนสู้ไหว เจอะเจอเรื่องใด จับใจปล่อยวาง เมื่อไม่กี่เดือนก่อนฉันจำได้ว่าฉันมาที่นี่ด้วยหัวใจพองโตเต็มไปด้วยความสุข เนื่องจากเป็นการเดินทางมาคนเดียว ขับรถคนเดียว คุณแฟนเก่าก็จะห่วงฉันมากๆ ติดต่อมาเสมอๆ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่น่ารักทีเดียว แต่พอช่วงที่ผ่านมาที่ฉันได้ทราบเรื่องที่เค้าแอบมีผู้หญิงอยู่อี

บนเส้นทางเดิม ฉันเติมต่อฝัน ย้อนรอยคืนวัน จัดสรรเรื่องราว ต้องขอโทษเพื่อนๆ ที่ไม่ได้ update blog มาพักใหญ่ ทั้งหมดเนื่องจากความยุ่งของงาน วันๆ นอนตีสองตื่นหกโมงเช้ากันเลยทีเดียว แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าสามารถ deal งานได้ ok และปิดงานได้ครบตามที่ใครๆ ตั้งความหวังไว้ @^_^@ หยุดตรองมองดู ด้วยรู้ร้อนหนาว น้ำตาพร่างพราว เดี๋ยวด๋าวก็คลาย ภาพ series นี้เป็น trip แรกที่มีภาพตัวเองเยอะหน่อย เพราะมีลูกน้องคอยช่วยถ่าย (ไม่รู้ว่าจะถ่ายไปกลุ้มใจไปว่าหัวหน้าฉันทำไมทำตัวเด็กๆ อย่างนี้ไหม อิอิ - เอาเถอะฉันก็เป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบใส่หน้ากากเข้าหาใครและชอบที่จะเป็นตัวของตัวเอง /ที่ต๊องๆ หน่อยๆ อิอิ) ภาพชุดนี้เป็นภาพระหว่างการเดินทางตั้งแต่สนามบินสุวรรณภูมิสุดสวย transit ที่ไต้หวัน และไปถึง San Fran นี่แหล่ะชีวิต ลิขิตใช่ง่าย อย่ามัวเสียดาย ทำลายเวลา สิ่งที่ทำให้ฉันใจหายเล็กน้อยก่อนเดินทางคือการเผลอรับโทรศัพท์ของคุณแฟนเก่าที่โทรมาตั้งแต่ฉันยังไม่ตื่น (รับโดยไม่ได้ดูว่าใครโทรมา) - เนื่องจากฉันพยายามนอนเยอะๆ ก่อนบินกัน jet lack จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นการโทรมาส่งก่อนเดินทางเป็นปกติ ที่ไม่ปกติก็คือสถานะของพวกเร