Skip to main content

Posts

Showing posts from February, 2019

พักกลางวัน...

เวลามีคนถามว่าชอบอังกฤษไหม ปกติแล้วจะบอกว่าไม่ชอบ... ไม่ชอบอาหาร ไม่ชอบสภาพอากาศ ฯลฯ... แต่ถ้าถามว่าแล้วชอบช่วงเวลาที่อยู่อังกฤษไหม... ก็จะขอตอบว่าชอบมากๆ สิ่งหนึ่งก็คือการ 'พักกลางวัน'... อาหารที่คณะไม่ว่าจะตอนอยู่ engineering สมัยโท หรือ computer lab สมัยปริญญาเอก ก็คือ แซนด์วิชเย็นๆ แต่สิ่งที่มาทดแทน... ตอนเรียนโท จำได้ว่าจะพากันไปกับฟาราห์และเหยียนชิง (บางทีก็มีโอลอฟ, เคเค, เดวิด, etc) มาจับแก็งค์ยึดโต๊ะ เอาชาฟรีที่คุณแม่บ้านใจดีแล้วก็มาอวดอาหารกล่องกัน (ไม่ยอมกินแซนด์วิช) บางครั้งถ้ามีซุป chicken mushroom ก็จะแย่งกันสั่ง หลายๆ อย่างเกิดขึ้นที่นี่ การชวนกันไปดูคอนเสริต ไปปิกนิค หรือชวนกันไปติวหนังสือ... ตอนเรียนเอก ย้ายคณะไปตึกใหม่ ไม่มีชาฟรีซะแล้ว แต่ก็มีของเล่นใหม่คือ hot choc ใส่ whipped cream เยอะๆ โรยผง choc & cenamon อร่อยสุดๆ แล้วก็ซุปหลากหลาย ส่วนใหญ่ถ้าไปนั่งกินก็จะจับกลุ่มกันกับเพื่อนร่วม lab คือ สก๊อต ไซม่อน หุ้ยหยุน (บางทีก็มีไซลาส ราน่า) มาหม่ำๆ กัน ก็จะได้คุยกันหลากหลาย ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องทฤษฏีในงานวิจัยที่แต่ละคนทำอยู่มั่ง เรื่องค่านิยม ความเชื่อ ศาสนา

บางเสี้ยวอารมณ์...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ลมพัดพา... เลียบไล้กำแพงหิน รวบรวมธุลีดิน คืนถิ่น... ที่จากมา... โอ้แผ่นพื้น... ยืนตนเป็นภูผา ทำเหยียดเทียบเท่าฟ้า ลืมหล้า... เผ่าพันธุ์ตน... ฝนพรำพรำ... ชะล้างทุกแห่งหน ฝุ่นเอยเพลินเผลอปน ต้องมนต์... ให้หลงตาม... ฟ้าสาดแสง... สำแดงเดชเกรงขาม ให้น้ำทุกรูปนาม ครั่นคร้าม.... ระเหยไป... อนัตตา... ตรงหน้าอยู่ใกล้ใกล้ ให้ซึ้งตรึงทรวงใน หากใจ... ยอมเห็นเอง... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ นั่งเทียนเขียน... ดั่งว่าไร้จุดหมาย รำพันสิ่งมากมาย ระบาย... สื่อสิ่งฝัน... กระดาษขาว... ว่างเปล่าแสนงามนั่น ขีดเขียนลงกำนัล รำพัน... ร้อยเรื่องราว... - แต่งปี 2549

ภาพแห่งความหลัง...

ฤดูหนาว... หิมะขาวโปรยปรายเต็มสนามหญ้า ฉันรีบคว้ากล้องออกไปถ่ายที่สวน ตามประสาเด็กต่างแดน... ที่ไม่ค่อยได้เห็นหิมะบ่อยนัก ภาพหิมะตากแดด... ความอบอุ่นกลางความหนาวเย็น กับตึกทรงวิกตอเรียกลางเก่ากลางใหม่ ตอนที่ฉันลงมือเดินถ่ายนั้น... ฉันคิดว่าถ้าได้มาเห็นภาพนี้อีกครั้งตอนจากไป ฉันคงคิดถึงน่าดู... แล้วความจริงก็เป็นเฉกเช่นนั้น ทุกครั้งที่ได้เห็นภาพเหล่านี้ ฉันอดใจหายไม่ได้ ที่ๆ ฉันเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเป็นเวลาห้าปี ภาพต่างๆ ก็กลับมามีชีวิตชีวาจากความทรงจำ ฉันรักเคมบริดจ์นักหนา แทบไม่น่าเชื่อว่าฉันเลือกที่จะจากมาเอง วันนึง ถ้ามีโอกาสฉันคงกลับไปเยี่ยมที่นี่อีก... แม้ว่าจะเป็นฤดูหนาว ไปปั่นจักรยานกลางหิมะละอองโปรยๆ... ไปปั้นตุ๊กตาหิมะที่สนามริมน้ำหน้า Cavendish ไปนั่งกิน Hot Choc ครีมนุ่มๆ ที่ The west ไปนั่งหลับสบายฟังเพลงในโบสถ์ King Chapel แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอ... ฤดูใบไม้ผลิ หวานภาพทราบทรงจำ พาย้อนย้ำพร่ำเพ้อหวน กรุ่นกลิ่นถิ่นเก่ายวน ช่างเชิญชวนชื่นชิดชม คิดถึงยามคิดถึง ภาพตราตรึงซึ่งสุขสม ก่อร่างอย่างรื่นรมย์ ชวนนิยมมิรู้คลาย  

๏ ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ๏

(Along highway no. 1, from LA to San Frans USA) ๏  ฟ้า เพียงลองมองดูหมู่มนุษย์ เข้ายื้อยุดฉุดแย่งและแข่งขัน จึงสะท้อนทอดถอนใจในฉับพลัน ด้วยรู้ทันมันเพียงภาพอาบเงาลวง ๏  ฝน จึงตกต่างน้ำตานภาร้อง ด้วยพิศมองแล้วหมองหม่นจนนึกห่วง หลากชีวิตใต้ฟ้าเดียวหลายใจดวง ต่างตักตวงทวงสิทธิ์ตน...จนน้ำใจ ๏  ดิน รองรับซับซึมธารแห่งความทุกข์ จึงไร้สุขทุกทุกคราฟ้าร่ำไห้ แต่หนึ่งแรงใช่แกร่งพอจะขอใคร ให้เปลี่ยนไปให้ปล่อยวางอย่างที่ควร ๏  ไฟ เปลวร้อนจึงลุกลามตามปลอบฟ้า โหมสูงคราแผ่นดินสอนให้ย้อนหวน แผดผลาญเผาจนมอดหายคลายเย้ายวน เป็นธรรมชวนทวนตรึกไว้ในอุรา ----------------------------------------------------------------------------------------- ไฟ คือไฟจุดแล้วก่อกำเนิด สิ่งประเสริฐอารยะที่ยิ่งใหญ่ จากมนุษย์ยุคหินถิ่นพงไพร พอพบไฟก็กลับกล้าท้าราตรี ----------------------------------------------------------------------------------------- ๏ ฟ้า ฝน ดิน ไฟ ๏ ๏  ฟ้า อาบแสงแดงเพลิงระเริงรู้ ฝน จะพรูพร่างพรมหลังชมเห็น ดิน จะปริ่มอิ่มน้ำฉ่ำชื่นเย็น ไฟ จะดับกลับเป็นเช่นก่อนกาล หมายเหตุ:  เก็บมาจากกลอนที่ไร้นามแต่งไปแจม

วันวานที่ผ่านเลย

"ดาวจ๋า วันนี้ฟ้าสวยดีนะ ดาวเห็นท้องฟ้าไหม?" วารินส่งเสียงไปตามสาย "อือ เห็นนะ ท้องฟ้ามันก็เหมือนเดิมน่ะแหล่ะ เห็นฟ้าสวยแบบนี้ มีอะไรพิเศษเหรอ?" ดาวถาม "รู้ทันอีกแล้ว วันนี้อารมณ์ดีน่ะ ก็เกรดที่ออกคะแนนมันดีมากเลย" วารินตอบ "ก็เห็นรินเกรดดีทุกทีนี่นา" ดาวแซว... วันเปลี่ยนเวียนวนหมุนมา ท้องฟ้าที่เคยสวยใส กลับต้องมืดหม่นลงไป ดุจดังเช่นไฟชีวิต "เย้... สอบวันสุดท้ายแล้ว พวกเราไปฉลองกันเถอะ" ดาวชวน "ไม่ไหวน่ะดาว รินยังไม่ค่อยสบายอยู่เลย... แคก แค่ก... ก็หายใจไม่ค่อยออก เจ็บๆ ปวดๆ เหมือนเคยน่ะ คงไปเที่ยวกับดาวไม่ไหว" วารินตอบ "รินกั๊กไว้รอสอบเสร็จมาตั้งหลายวัน เดี๋ยวเย็นนี้จะลองแวะไปหาสักหน่อย ฮะ ฮะ" "ไม่สบายมีกั๊กไว้รอสอบเสร็จได้ด้วย" ดาวแซวอีกเช่นเคย ... ... ... "ทำไมคุณถึงอาการหนักอย่างนี้" อาจารย์หมอดูฟิลม์เอกซเรย์แล้วส่ายหัว "คืนนี้คุณเข้านอนห้อง ER ไปก่อนเลยนะ ปล่อยให้น้ำท่วมไปตั้งกว่าครึ่งปอดแล้ว คุยหายใจมาได้ยังไงกัน วันนี้เราต้องเจาะเอาน้ำออกให้ก่อนเลย" - รถเข็นเริ่มเข็นผมไป ร่างกายที