Imagination from the emptiness

1. STRAY birds of summer come to my window to sing and fly away. And yellow leaves of autumn, which have no songs, flutter and fall there with a sigh. -- Rabindranath Tagore นกเถื่อนแห่งฤดูร้อน พากันมาเกาะตรงขอบหน้าต่าง ส่งเสียงจู๋จี๋ ..... จู๋จี๋ แล้วก็บินต่อไป ส่วนใบไม้สีเหลืองแห่งฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งเงียบงันโดยวิสัย ปลิวว่อนแล้วหล่นลงตรงนั้น พร้อมด้วยการทอดถอนใจ -- ปรีชา ช่อปทุมมา ๏ นกเถื่อนแห่งฟากฟ้า.......คิมหันต์ ผ่านเกาะหน้าต่างฉัน.........ขับร้อง เจื้อยแจ้วเสร็จพากัน..........บินจาก วสันต์ฤๅ งันเงียบใบไม้พ้อง...........ผลัดพร้อมถอนใจ ๚ -- ไร้นาม 2. O TROUPE of little vagrants of the world, leave your footprints in my words. -- Rabindranath Tagore โอ้, ผู้ท่องไปทั่วโลก โปรดประทับรอยเท้า ลงบนถ้อยวาทีข้าด้วยเถิด -- ปรีชา ช่อปทุมมา ๏ โอ้หมู่ผู้ท่องแล้ว...........ทั่วภพ เร่เรื่อยผ่านประสบ...........โลกหล้า จิต จึงนอบน้อมนบ.............รอยบาท ท่านนา จารึกลงวจีข้า................สลักร้อยรอยเดิน ๚ -- ไร้นาม 45 He has made his weapons his gods. When his weapons win, he is defeated himself.

หนูไอเป็นเด็กคนหนึ่งของหมู่บ้านบนเขา ทุกเช้าหนูไอจะออกมาเล่นสนุกกับเพื่อนๆ ในละแวกบ้าน เล่นสนุกจนตกเย็นก็กลับไปกินอาหารพร้อมหน้าทั้งครอบครัว แล้วฟังนิทานที่คุณแม่เล่าให้ก่อนนอนจนหลับปุ๋ยเป็นเนืองนิจ ชีวิตของเธอมีความสุขมากจนไม่เคยรู้จักเจ้าตัวเหงา หรือ นางฟ้าใจดีเลย... วันหนึ่งหนูไอได้ฟังนิทาน เป็นตำนานว่าที่ชายป่ามีดินแดนมหัศจรรย์ ที่ประตูจะมีแสงประหลาดมารับและถ้าใครเก่งกาจและมีความสามารถพอจะเดินเข้าไปถึง. .. และที่นั่นทุกคนจะพบแต่ความสุข... ตั้งแต่วันนั้นจากที่ไม่เคยสงสัยหนูไอก็เริ่มสงสัย... หลังจากนั้นทุกๆ วันหนูไอก็ออกไปถามใครๆ ถึงตำนานนี้ ทุกๆ คนเชื่อและหลายๆ คนได้ลองเดินทางไปหา น้อยคนนักที่ได้กลับมาแล้วก็ได้กลายเป็นผู้กล้าผู้ที่เคยไปถึงดินแดนแห่งความสุข เป็นที่เคารพนับถือ... หนูไอเลยรู้สึก 'อยาก' เป็นผู้กล้ากับเค้าบ้าง อยากเป็นอีกคนที่ไปถึงดินแดนแห่งความสุข... วันหนึ่งเพื่อนๆ มาชวนเธอไปผจญภัยด้วยกัน... หนูไอเองก็กำลังอยากไปพอดี... เธอจึงได้โอกาสลาคุณพ่อคุณแม่และออกเดินทางไป... ไปเสาะหาดินแดนแห่งความสุข และพิสูจน์ว่าเธอจะเป็นผู้กล้าได้หรือไม่? หนูไอเดินเล่นกันมากับเพื่อนๆม

1. กลอน 6 ๏ หนอนน้อยน้อยอ้วนท้วนใส เกิดใหม่ใบเจาะเลาะหม่ำ ท้องกิ่วหิวบอกออกทำ กินนำหม่ำเอื่อยเรื่อยมา ๚ 2. โคลง 5 พัฒนา ๏ ฝนตกแล้ว..........แดดออก ฟ้าเปลี่ยนหลอก......ไม่ล้า สิ่งภายนอก...........ไร้ค่า เพียงท้องท้า..........หม่ำไว ๚ 3. อินทรวิเชียรฉันท์ 11 ๏ สัญชาตญาณพา......คณนาสิหายไป หมดแล้วก็ใบใหม่.......พละไร้มิหยุดลง ๚ 4. กาพย์ยานี 11 ๏ เพียรเอยหนอนเพียรทาน.......หม่ำอาหารอย่างมั่นคง กล้อนกัดแทะบรรจง..............เจตจำนงค์มิหลงไป ๚ 5. โคลง 4 สุภาพ ๏ คนเห็นหนอนเกลียดด้วย......กินใบ กำจัดเจ้าทันใด...................ไม่เลี้ยง ผลาญชีวิตปลิดไป...............สมจิต สร้างสิทธิ์ให้หนอนเพี้ยง.........หลบหน้าหลีกไป ๚ 6. ร่ายสุภาพ ๏ หนอนน้อยหลบหลีกมา......ตั้งตาเพียรหม่ำไป...........คนใจร้ายมิสน ตัวตนสำคัญกว่า.................คุณค่าคือเติบโต............ไม่โลเลไม่ท้อ ไม่หยุดเพื่อตัดพ้อ...............ดั่งท้าชะตา ตนเฮย ๚ 7. กลอน 7 ๏ ถึงจุดหยุดหม่ำเจ้าพลันห่อ ถักทอดักแด้ดั่งแพรไหม หลบลี้หนีหายสลายไป เป็นเพียงกลุ่มใยสายบางบาง ๚ 8. โคลงดั้นวิวิธมาลี ๏ วันคืนผันผ่านแล้ว..........แคล้วไป ใยห่อค