ร่องรอยบุราณ
ปีผ่านเลยไป
รอยร้าวรานใด
ปลดใจให้ลืม
ผ่านไปหนึ่งปีไม่น่าเชื่อฉันได้กลับมาที่ "เมืองโบราณ" อีกครั้งอย่างไม่ได้ทันตั้งตัว ภาพเก่าๆ ที่เคยมาที่นี่สองคนกับแฟนเก่าสมัยยังหวานๆ กันอยู่เมื่อปีที่แล้วก่อนที่ฉันจะทราบเรื่องน้องอีกคนก็ย้อนกลับมาทำให้คิดถึงวันคืนดีๆ ของพวกเราพอควรตลอดเวลาที่เที่ยวที่นั่น แต่งานนี้ก็ต้องขอบคุณเพื่อนแสนดี ที่ชวนไป เพราะจะทำให้ฉันไม่ต้องกลัวการมาเมืองโบราณในคราวหน้าเพราะต่อไปคงมีแต่ภาพขำๆ ของพวกเราเต็มไปหมดแทน (อิอิ)
ภาพเก่าเงาเอย
ที่เคยหลงปลื้ม
อาจหวานดูดดื่ม
เพียงยืมเงาลวง
บางทีคนเราก็ไม่ต้องการอะไรมากมายในชีวิต แค่เวลาพักผ่อนเล็กๆ กับงานอดิเรกที่ชอบ กับเพื่อนดีๆ ที่รู้ใจสักคน กับบรรยากาศสบายๆ ก็ทำให้มีความสุขได้ ฉันคิดว่าถ้าปีนี้ฉันต้องมากับแฟนเก่าสองต่อสองแบบปีที่แล้ว แทนที่จะสุขใจแบบปีที่แล้ว ฉันคงรู้สึกอึดอัดใจไปแทน ฉันมักจะโทษว่าเค้าเปลี่ยนไป แต่จริงๆ แล้วก็เป็นฉันเองที่เปลี่ยนไปเหมือนกัน ช่วงนี้ฉันเหมือนจะสะเทือนอารมณ์เล็กน้อยเพราะเห็นแฟนใหม่ของเค้าลืมตัวไปว่าได้ทำอะไรฉันมาบ้าง ถึงขนาดเที่ยวเล่าโน่นเล่านี่ให้คนในกลุ่มเพื่อนของฉันฟังแล้วย้อนกลับมาหาฉัน ทั้งๆ ที่เค้าน่าจะทราบดีว่าความสัมพันธ์ของพวกเค้านั้นสร้างขึ้นมาจากน้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่เค้าทำลายความสัมพันธ์หกปีของพวกเราไป ฉันไม่ว่าอะไรที่เค้าแทรกเข้ามา ความรักมักทำให้คนเราทำอะไรไม่ยั้งคิด (รวมทั้งฉันเอง) แต่สิ่งที่ฉันเสียใจคือในฐานะคนที่ยังอยู่ในกลุ่มเพื่อนเดียวกันเค้าน่าจะเกรงใจกันบ้าง แต่นั่นแหล่ะ ถ้าฉันไม่เอามาใส่ใจหรือลืมเลือนเรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นไปได้ ฉันคงจะแข็งแกร่งดุจหินผา (เหมือนที่เค้าเข้าใจผิด ยังจำได้ไม่หายที่น้องใหม่ของเค้าเมล์มาหาฉันแบบใสซื่อตอนที่ผิดหวังอะไรเพียงเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันไม่เคยเข้าใจว่าจะเมล์มาปรึกษาฉันทำไมว่า "How can you get rid of the pain ka?" เค้าจะรู้ไหมว่าความเจ็บปวดที่เกิดจากเค้าทำฉันเองนั้นมันยังไม่หาย แล้วฉันก็ต้องนั่งกัดฟันเขียนเมล์ปลอบใจน้องเค้าไปด้วยความเป็นรุ่นพี่) ฉันไม่อยากให้มีอะไรมาสั่นคลอนอารมณ์ให้อ่อนไหว หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้มแข็งพอเท่าตอนที่ตัดสินใจบอกเค้าว่าไม่ต้องโทรศัพท์มาหา... หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้มเข็งพอเท่าตอนที่ตัดสินใจบอกเค้าว่าฉันจะไม่ขึ้นรถเค้า... หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้มแข็งพอเท่าตอนที่ตัดสินใจบอกเค้าว่าให้ไปดูแลน้องคนใหม่ของเค้าดีๆ อย่าติดต่อฉันมาอีก... พรุ่งนี้... ฟ้าต้องสดใส!
คนเอยพอหลง
แสนปลงน่าห่วง
เริงโลกหลอกลวง
เย้ยช่วงชิงชัย
จึงควรจากมา
ถือสาหาไม่
ท่องไว้อภัย
ปล่อยใจเบาบาง
กางปีกออกบิน
ชมถิ่นโลกกว้าง
ปลดปล่อยทุกอย่าง
ทราบวางทุกข์คลาย
| Create Date : 11 ธันวาคม 2551 |
Comments