ฤดูหนาว

ฤดูหนาวปีแรกของฉันที่แดนไกล สิ่งที่ฉันชอบที่สุด คือช่วงชีวิตที่ได้ไปอยู่ในเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งชื่อ Melbourne กับคุณยายแสนใจดีชาวอังกฤษอายุ 89 ปี พร้อมกับเพื่อนชาวญี่ปุ่นอีกคนที่ชื่อ ชิโตเสะ สาเหตุทั้งหมดที่ฉันไปที่นั่นก็คือ ฉันไปเข้าร่วมโครงการ host family ให้เด็กต่างชาติเรียนรู้วัฒนธรรมอังกฤษสำหรับช่วง Christmas อันแสนเงียบเหงา

เปิดตา...
มองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
จากที่เคยสุดเอื้อมไกล
กลับคว้าไขว่ใช่เพียงเงา

ไม่น่าเชื่อว่า Debby แม้อายุจะมากแล้ว ก็ยังแสนแข็งแรงขับรถมารับฉันที่ท่ารถของเมือง แล้วก็พาฉันไปอยู่ที่บ้านอันอบอุ่นนั่นในช่วงฤดูหนาว ความอบอุ่นที่กล่าวถึงนั่นไม่ได้มาจาก heater เพราะบ้านหลังนี้เป็นระบบเก่าที่ใช้แก๊ส จึงไม่ค่อยอุ่นนัก แต่เรามีเตาไฟและผ้านวม แต่ความอบอุ่นมาจากน้ำใจของคนที่นี่

การได้มาที่นี่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ชีวิตของคนอังกฤษ จริงๆ แล้วพวกเค้าเป็นคนที่น่ารัก ครอบครัวที่อบอุ่นทีเดียว และก็รู้เรื่องราวมากมาย ของประเทศต่างๆ ในโลก โดยเฉพาะ Debby ผู้ซึ่งสมัยสาวๆ เคยเดินทางเกือบทั่วโลก และเคยมาประเทศไทย (ทางเรือ) แล้วประทับใจ นั่นคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่เค้ารับเด็กเอเซียอย่างพวกเรามาดูแลอย่างดี

ด้วยความที่เป็นผู้อาวุโสของหมู่บ้าน ทุกๆ คืนแต่ละบ้านก็จะชวน Debby ไปงานปาร์ตี้ Chirstmas บางวัน พวกเราวิ่งเข้าวิ่งออกกันหลายงาน (กลางวันสองที่ กลางคืนสองที่) การไปแต่ละที่ก็ได้ของขวัญเต็มเลย (พวกเค้าเตรียมของขวัญให้ฉันด้วยเพราะ Debby บอกล่วงหน้าว่าจะพาฉันไป)

กลางคืนเราก็กลับบ้านมา ช่วยกันทำอาหารแบบอังกฤษ ทำขนมแบบอังกฤษ ล้างจานแบบอังกฤษ (แช่แล้วเช็ด) แล้วก็คุยกัน เล่าเรื่องราวของแต่ละคน ในวงไพ่นกกระจอก (Debby เป็นคนชวนเล่น Debby บอกว่าเรียนรู้สมัยไปฮ่องกงตอนสาวๆ ไม่น่าเชื่อว่าทั้งฉันและชิโตเสะต่างก็เล่นเป็น - อุ๊บ! คือไร้นามมีความรู้รอบตัวนิดหน่อยเท่านั้นค่ะ) พวกเราสามคนสามชาติก็เลยเล่นไพ่จีนคุยกันได้หลายๆ คืนในหมู่บ้านเล็กๆ นั่นที่อังกฤษ

ฉันจำได้ว่าฉันป่วยหนักเพราะอากาศหนาว แล้ว Debby มาดูแลให้อย่างดี ในขณะไล่เลี่ยกันชิโตเสะ ก็กำลัง(คิดว่าตัวเอง)อกหัก เพราะแฟนเค้าไม่ได้บินมาหาที่อังกฤษตามที่ตกลง (มารู้กันวันหลังๆ ว่าเค้าจองเครื่องไม่ได้ แล้วก็แกล้งอยากทำให้ดีใจทีหลัง) พอเจออะไรเยอะแยะ พวกเราก็สนิทกันขึ้นมา พอแฟนมาหาก่อนปีใหม่ ชิโตเสะเลยกลับไปก่อน ฉันเลยได้ใช้เวลาอีกวันสองวันอยู่กับ Debby ก่อนที่จะกลับ Cambridge ยังจำได้ว่า Debby สอนฉันหัดกวนแยมผิวส้มสนุกทีเดียว

พอตอนฉันกลับ Debby อาสาขับรถข้ามเมืองมาส่งทั้งๆ ที่หิมะตก (เพราะฉันไม่ค่อยสบาย เค้าเลยไม่อยากให้ไปขึ้นรถบัสลำบาก) ฉันซาบซึ้งมาก เพราะต้องขับมาไกลพอดู (ห่างกันประมาณชั่วโมงครึ่งได้) พอมาถึง Debby ก็หอบเอากระปุกแยมยิวส้ม (Marmalade) ขวดน่ารัก และก็ผลไม้จากสวนหลังบ้านห่อเป็นของขวัญมาให้ ฉันประทับใจมากเลยเพราะเข้าแอบทำให้ทั้งหมด หลังจากนั้นพวกเราก็เป็นเพื่อนทางจดหมายกัน

ลมหนาว...
ใช่พร่างพราวด้วยความเศร้า
เพราะในหนึ่งความเงียบเหงา
อาจมีเรายิ้มละไม

แค่เพียง...
ลองฟังเสียงของคนใกล้
อาบความสุขจากหัวใจ
กระซิบไปเป็นเพื่อนกัน

ไม่นาน...
ก็จะผ่านอีกความฝัน
ความหนาวเหน็บเก็บกำนัล
เพื่อรอวันดอกไม้บาน