ปราณบุรี - Day 2

" Everything has its beauty but not everyone sees it " -- Confucius ใบไม้ใบบาง สำอางพริ้วไหว เล่นล้อลมไป รื่นใจเบิกบาน วันที่สอง... ไร้นามตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่น รีบออกไปถือโอกาสสูดอากาศบริสุทธิ์ ที่อวนด้วยกลิ่นอายพงไพรเล็กๆ ริมระเบียงที่หาไม่ค่อยได้ในเมือง และรีบวิ่งไปที่เรือน internet ตามประสา (ผู้ที่มีงานให้สะสางมาก) โชคดีที่พี่ๆ น้องๆ ที่ทำงานแสนใจดีช่วย clear งานให้ทำให้ทุกอย่างเบาลงกว่าปกติ สราญลมพัด ระบัดแผ่วหวาน ไล้แผ่นผิวธาร เนิ่นนานนิรันดร์ อากาศยามเช้าสบายนัก ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่านทำให้ทุกอย่างดูนิ่งสงบ ได้เห็นคนงานของรีสอร์ทค่อยๆ เอาเบาะใส่รถเข็นมาวางทีละเบาะๆ คนสวนมาตัดเล็มต้นไม้ และ พนักงานทำความสะอาดมากวาดตามทางเดินทำให้เข้าใจว่าเพราะความพยายามขนาดนี้ไง ถึงทำให้รีสอร์ทดูสวยเฉกเช่นนี้ได้อยู่ทุกวัน นั่งพักกันไหม ปล่อยใจใฝ่ฝัน ผ่านคืนผ่านวัน แบ่งปันเรื่องราว พอได้เวลาพวกเราก็ไปทานอาหารเช้ากัน อาหารเช้ามีหลากหลายพอควรแต่ไร้นามไม่ค่อยได้ถ่ายรูปมาซักเท่าไหร่เพราะมัวแต่เพลิดเพลินกับการเดินตักหลายๆ รอบ (อิอิ) หมดเวลาอาหารก็ไปเข้าร่วมประชุมเรื่องวิสัยทัศน์และแผนการของบริษัท ซึ่งทำให้ไร้นามรู้สึกดี โดยเฉพาะที่จะมีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งในกลไกที่จะช่วยผลัดดันให้แผนการเป็นไปได้ ไร้นามชอบธุรกิจของบริษัท เพราะเป็นกลไลที่พัฒนาประเทศ ถึงแม้ว่างานของเรานั้นจะเป็นเหมือนงานปิดทองหลังพระก็ตาม ให้ใจชื่นชม รื่นรมย์ภาพหนาว เพลินฝนพร่างพราว ดาดาวพบพา หลังจากประชุมกันเสร็จพวกเราก็มีกิจกรรม team building สุดโหด (จริงๆ) กิจกรรมใช้เวลาสองชั่วโมงครึ่ง แต่ก็จบลงด้วยความสนุกสนาน งานนี้ทำให้ฉันย้อนคิดถึงสมัยเข้าค่ายของนักเรียน PhD ที่ได้รับทุน EPSRC ที่สก๊อตแลนด์ กิจกรรมหลายๆ อย่างคล้ายๆ กันเช่นพวก spider web ทีมฉันได้คะแนนรวมที่หนึ่ง (มีคนแซวมาว่าก็ในทีมมีดอกเตอร์กี่คนล่ะนั่น) แต่คะแนนด้านความสร้างสรรที่สอง สภาพตอนเสร็จงานก็มอมแมมอย่างที่เห็น (จริงๆ เสื้อกะกางเกงช่วงบนจะเปียกๆ เพราะโดนน้ำสาดมานิดหน่อย ส่วนเข่าลงมาโดนสาดแป้งมอมแมมพอดู) แบ่งปันเกิดก่อ เติมต่อศึกษา เรื่องราวนานา นำมาเรียบเรียง แล้วก็ไปทานอาหารกลางวันทั้งๆ ที่มอมแมม (หลายๆ คนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า) แต่ไร้นามไม่เปลี่ยนเพราะมีความมุ่งหมายจะไปลุยต่อ งานนี้ต้องขอบคุณ "พี่ฟ้า" นางฟ้าใจดีที่เป็นพี่ที่ทำงาน และเป็นคนท้องถิ่นผู้อาสาพาไร้นามเที่ยวรอบๆ บริเวณนั้น ภาพข้างล่างคือรถกอล์ฟไฟฟ้าที่ทาง รีสอร์ท มีบริการสบายๆ ให้นั่งไปโน่นไปนี่ พวกเราเรียกรถให้พาเราออกจากบริเวณ reception ไปบริเวณจอดรถ (จริงๆ มีรถหลายแบบ ตกเย็นกลับมามืดๆ ไร้นามก็เรียกรถกอล์ฟจาก reception ให้ไปส่งที่ห้องพัก อิอิ) เพลินเอยลมพริ้ว เล่นริ้วสายเสียง สรรส่งสำเนียง พอเพียงเพลินใจ จุดหมายแรกที่เรามาเที่ยวกันก็คือไปล่องเรือชมธรรมชาติ สถานที่แห่งนี้อยู่ในอุทยานแห่งชาติเขาสามร้อยยอด ไร้นามชอบบรรยากาศที่ได้เห็นระหว่างนั่งรถที่ยอดเขาแถวนี้แปลกๆ คือดูเป็นตะปุ่มตะป่ำ นั่นล่ะมังที่ทำให้คนชอบเข้าใจผิดกันว่าคำว่าสามร้อยยอดมาจากชื่อเขา พอได้คุยกับคนท้องถิ่นจึงทราบว่าคำว่าสามร้อยยอดเป็นคำเพี้ยนมาจาก "สามร้อยรอด" คือสำเภาจีนมาล่มที่นี่สมัยก่อนแล้วมีคนรอดประมาณสามร้อยคน เพื่อนเอยเพื่อนรัก มาทักรู้ไหม ฉันแสนดีใจ ที่ได้พบเจอ และแล้วเรื่องน่าแปลกแต่จริงก็เกิดขึ้นกับชีวิตไร้นาม... ไร้นามได้พบว่าโลกเรานี้ช่างกลมนัก เพื่อนในกลุ่มที่มาเที่ยวด้วยกัน (ภรรยาของผู้บริหารท่านหนึ่ง) กลับกลายเป็นเพื่อนไร้นามสมัยเรียนประถม... "รุ่ง" เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งในแก๊งค์เด็กสี่คน คือ เมย์, อุ๊ (ไร้นาม), จ๊ะ (ที่แวะมาเยี่ยม blog ไร้นามประจำในชื่อว่า Ja) และ รุ่ง... คุยไปคุยมายิ่งน่าแปลกใจใหญ่ที่รุ่งจบ Finance มาจาก London และเคยอยู่อังกฤษเป็นเวลาห้าปีเท่าๆ กับไร้นาม แต่เราไม่เคยเจอกันที่อังกฤษเลย ภาพเงาสะท้อน พาย้อนเสมอ ภาพเงาของเธอ พบเพ้อผูกพัน หลังจากล่องเรือชมทิวเขาผาแดงแล้วพวกเราก็ไปตะลุยปีนเขาไปชมถ้ำไทรกัน งานนี้ได้แผลถลอกมาเล็กน้อยแต่ก็สนุก พวกเราไปกันเกือบถึงปากทางก็เจอพี่ที่จะช่วยพาชมถ้ำชักชวนให้เราลองชิมผลไม้แถวนั้นอร่อยทีเดียว เสร็จแล้วพวกเราก็เข้าถ้ำ งานนี้เป็นการเดินถ้ำที่สนุก (ปนน่ากลัว) เพราะพี่ที่นำเที่ยวเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟัง แล้วค่อยกลับออกมาทานอาหารที่ร้านถ้ำไทรแสนอร่อยริมทะเลข้างหน้าถ้ำชมอาทิตย์ตกและแสงไฟจากเรือหาปลาหมึกที่สุดขอบน้ำ แล้วค่อยกลับรีสอร์ทกันด้วยความชื่นบาน ใบไม้ใบบาง พบทางแห่งฝัน จึงเลิกไหวหวั่น แม้วันปลิดปลิว

Create Date : 15 สิงหาคม 2549