ธรรมชาติ...

ธรณี...
อบอุ่นอยู่ใต้พื้น
กระซิบให้ใจตื่น
เพื่อฝืนหยัดยืนไป

ท้องฟ้า...
ก้มหน้าน้ำตาไหล
สายฝนส่งคนไกล
ด้วยไปไม่เห็นเงา

สายลม...
ส่งผ่านความเงียบเหงา
หลายล้านพวกผองเรา
หนักเบาต้องไตร่ตรอง

ทะเล...
เพียงขอบขั้นมวลผอง
สิทธิที่เคยครอง
ยลมองให้คะนึง

หิมะ...
หนาวเหน็บเจ็บจนถึง
หยาดเลือดล้านหยดซึ่ง
ติดตรึงถึงก่อนกาล

ใบไม้...
ใบบางเจ้าอ่อนหวาน
ร่วงหล่นคนเดินผ่าน
เนิ่นนานเคยเติบโต

ดอกไม้...
วางไว้ให้ดูโก้
ถูกริดปลิดออกโชว์
ล้อมโลห์คุณธรรม

ดอกหญ้า...
ไร้ค่าถูกเหยียบย่ำ
ด้วยเติบโตต้อยต่ำ
เจ็บช้ำก็ทำใจ

ธรณี...
ยังอยู่ไม่ไปไหน
ฉ่ำฝนปนซากใบ
รอให้ดอกหญ้าบาน