ยามหนาว...

ปลายฤดูใบไม้ร่วง...
ต้นไม้เริ่มอวดกิ่งก้านสาขา
แสดงถึงตัวตนข้างใน
ซึ่งเปี่ยมร่องรอยของกาลเวลา
มิใช่การสร้างภาพสวยงามเช่นตอนดอกไม้บาน
หรือตอนที่ออกผลอ้วนๆ ในฤดูร้อน

แล้วฤดูหนาวก็เข้ามาเยือน
ใบไม้กรอบแห้งอ่อนแอ...
พร้อมจะปลิดปลิวยามลมหนาวพัดผ่าน

ท้องฟ้ามืดมิดยาวนานกว่าปกติ...
เวลากลางวันอันขมุกขมัวไอหมอก
บดบังแสงแดดอุ่นจากฟากฟ้า

หิมะตก...
ถมความเหงาเศร้าด้วยสีขาว
พาประกายดาวลงมาประดับไว้
เป็นเครื่องปลอบใจให้ได้ยิ้ม
คอยเป็นเพื่อนกับกิ่งไม้

กระซิบว่า...
เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

จวบจนลมอุ่นๆ แห่งฤดูใบไม้ผลิมาเยือน
หิมะก็ละลายหายไป
เหลือไว้แต่ต้นไม้ที่เข้มแข็ง
เริ่มผลิดอกออกใบอีกครั้ง
เพื่อประกาศศักดาโอ้อวดว่า
ฉันได้ผ่านฤดูหนาวมาแล้วอย่างกล้าหาญ