หนูไอ ตัวเหงา กับนางฟ้าใจดี

หนูไอเป็นเด็กคนหนึ่งของหมู่บ้านบนเขา ทุกเช้าหนูไอจะออกมาเล่นสนุกกับเพื่อนๆ ในละแวกบ้าน เล่นสนุกจนตกเย็นก็กลับไปกินอาหารพร้อมหน้าทั้งครอบครัว แล้วฟังนิทานที่คุณแม่เล่าให้ก่อนนอนจนหลับปุ๋ยเป็นเนืองนิจ ชีวิตของเธอมีความสุขมากจนไม่เคยรู้จักเจ้าตัวเหงา หรือ นางฟ้าใจดีเลย...

วันหนึ่งหนูไอได้ฟังนิทาน เป็นตำนานว่าที่ชายป่ามีดินแดนมหัศจรรย์ ที่ประตูจะมีแสงประหลาดมารับและถ้าใครเก่งกาจและมีความสามารถพอจะเดินเข้าไปถึง. .. และที่นั่นทุกคนจะพบแต่ความสุข... ตั้งแต่วันนั้นจากที่ไม่เคยสงสัยหนูไอก็เริ่มสงสัย... หลังจากนั้นทุกๆ วันหนูไอก็ออกไปถามใครๆ ถึงตำนานนี้ ทุกๆ คนเชื่อและหลายๆ คนได้ลองเดินทางไปหา น้อยคนนักที่ได้กลับมาแล้วก็ได้กลายเป็นผู้กล้าผู้ที่เคยไปถึงดินแดนแห่งความสุข เป็นที่เคารพนับถือ...

หนูไอเลยรู้สึก 'อยาก' เป็นผู้กล้ากับเค้าบ้าง อยากเป็นอีกคนที่ไปถึงดินแดนแห่งความสุข... วันหนึ่งเพื่อนๆ มาชวนเธอไปผจญภัยด้วยกัน... หนูไอเองก็กำลังอยากไปพอดี... เธอจึงได้โอกาสลาคุณพ่อคุณแม่และออกเดินทางไป... ไปเสาะหาดินแดนแห่งความสุข และพิสูจน์ว่าเธอจะเป็นผู้กล้าได้หรือไม่?

หนูไอเดินเล่นกันมากับเพื่อนๆมากมายอย่างสนุกสนาน แต่พอวันคืนผ่านไป เพื่อนๆ เธอบ้างเริ่มหมดแรงหยุดเหนื่อยหรือขอตัวกลับบ้าน บ้างเดินหลงทาง บ้างเปลี่ยนเป้าหมายไปหาแสงอันอื่น... หนูไอยังไม่ท้อและคงเดินต่อไปเพื่อค้นหาแสงแห่งประตูสูดินแดนมหัศจรรย์ที่ฝันถึง อันเดิมนั้น...

ความพยายามทำให้ประสบความสำเร็จ... ในที่สุดหนูไอก็เจอแสง เดินเข้าประตูและเข้าไปในดินแดนมหัศจรรย์... ดินแดนที่น้อยคนนักจะได้มา ด้วยความ 'หวัง' เต็มเปี่ยมว่าจะมีความสุขมากมายให้เธอ... "ปัง!!!" เสียงประตูปิดลง... ไม่มีทางให้หนูไอกลับซะแล้ว... หนูไอตกใจ... เอาเหอะไม่เป็นไรเดินต่อไปแล้วกัน...

ดินแดนมหัศจรรย์ช่างแปลกนักเป็นลูกแก้วกลมๆ ใสๆ สีสว่างใหญ่ประมาณห้องประชุมของหมูบ้านชายเขานะเอง มีเจ้าตัวประหลาดสีฟ้าๆ น่ารักๆ กระดึ๊บๆ ไปมา หนูไอพยายามพูดด้วยแต่มันพูดกลับมาคนละภาษา... เอาแล้วไงหล่ะ ทำไงดี? วันๆ พวกมันก็จะเนรมิตอาหารอร่อยๆ มาให้หนูไอกิน เอาที่นอนอุ่นๆ มาให้หนูไอนอน เล่นดนตรีเพราะๆ ทำอะไรสารพัดที่ดูเหมือนเป็นความสุข แต่ด้วยความที่เจ้าตัวกระดึ๊บๆแต่ละตัวช่างทำงานเหมือน Robot เหลือเกิน สิ่งที่มันให้ไม่ได้คือความเป็นเพื่อนเล่นสนุกสนานเฮฮา หรือความเป็นครอบครัว เป็นคุณแม่เล่านิทานเหมือนที่หนูไอเคยได้มาแต่ก่อน... หนูไอเลยเริ่มคบเพื่อนใหม่ที่ไม่มีตัวตนแต่ฝังลึกอยู่ในใจของเธอ... ชื่อเจ้า 'ตัวเหงา'...

หนูไอไม่รู้ว่าเจ้า 'ตัวเหงา' มันเริ่มโตในจิตใจของเธอ... ก็ปล่อยให้มันโตเต็มที่เบียดแน่นคับอกไป... จนหนูไอกลายเป็นเด็กที่เปลี่ยนไป เธอรู้สึกอึดอัด ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเป็นผู้กล้าที่มาค้นพบดินแดนมหัศจรรย์ หนูไอเหงา อยากกลับบ้าน และ คิดถึงแม่... หนูไอเริ่มเก็บตัว (ขนาดอยู่คนเดียวในดินแดนที่ไม่มีใครพูดคุยกับเธอยังเก็บตัวได้เลยนิ) เอาเถอะเอาเป็นว่า หนูไอเริ่ม 'ปิด' ตัวเอง เริ่มไม่สนุกกับความสุขที่ได้รับ เริ่มมองลูกแก้วกลมใสสว่างที่เธออยู่เป็นดินแดนสีเทา เริ่มเห็นดินแดนมหัศจรรย์เป็นคุกที่โหดร้าย และหนูไอเริ่มร้องไห้ทุกวัน... ทุกคืน...

จนวันหนึ่ง นางฟ้าใจดีก็โผล่มา... โผล่มาจากไหนทายซิ?...
อ้าวกลับกลายเป็นว่าเจ้านางฟ้าใจดีก็โผล่มาจากหัวใจหม่นๆ ของหนูไอนี่เอง... เธอค่อยๆ เบียดตัวออกมาอย่างอึดอัด... อึ๊บๆ อั๊บๆ เฮ้อ... กว่าจะออกมาได้... ออกมาปุ๊บคุณนางฟ้าใจดีก็บ่นกับหนูไออุบเชียว ว่าทำไมหนูไอปล่อยให้ตัวเหงาโตในใจเธออย่างนั้น ทำให้นางฟ้าใจดีไม่มีที่อยู่สุขสบาย เลยต้องเดือดร้อนออกมาสั่งสอนหนูไอซักหน่อย... วันแรกที่หนูไอพบนางฟ้าใจดี หนูไอก็จิตใจยังหมองอยู่ "ไม่สนไม่สน ตัวประหลาดอะไรก็ไม่รู้"... หนูไอนึก... "ก็มันเหงานี่ขอร้องไห้คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อนต่อดีกว่า"...

แต่คุณนางฟ้าใจดีเป็น นางฟ้าที่มีความอดทนสูง... ทุกวันๆ เธอพร่ำบ่นกับหนูไอเตือนให้รู้ว่าเธอมีความเหงาในหัวใจ... และมันก็เป็นตัวทำให้เธอทุกข์... แถมยังชี้ทางออกให้อีกว่าสิ่งที่ง่ายที่สุดที่จะไม่เหงา ไม่ร้องไห้ ไม่ทุกข์ และมีความสุขก็คือการ 'เลิกคบ' กับเจ้าตัวเหงาซะ... คุณนางฟ้าใจดีพูดจนปากเปียกปากแฉะ... จนวันหนึ่งหนูไอก็เริ่มฟัง...

"มีตัวเหงาอยู่จริงๆ เหรอ?"... หนูไอถาม... แล้วก็มองไปที่นางฟ้าใจดี.. 'เอ ท่าจะจริง เพราะตัวตลกๆ อย่างคุณนางฟ้าใจดียังมีเลย' หนูไอคิดในใจ แต่อุ๊บ! คุณนางฟ้าใจดีอ่านใจได้เลยงอนใหญ่... "ก็มีจริงน่ะซิ ยอมฟังแล้วไหมล่ะ?" คุณนางฟ้าใจดีเริ่มดุ...

"แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ?"... หนูไอถาม...
"ก็โตอึดอัด อยู่ในใจเธอน่ะแหล่ะ"... คุณนางฟ้าใจดีตอบ (เริ่มใจดีสมชื่อขึ้นมาหน่อย) "มันโตได้ยังไง? หนูไอไม่ต้องการมันซักหน่อย"... หนูไอเริ่มบ่น (ทำท่าจะร้องไห้อีก) "หยุดนะอย่าร้องไห้... อย่าเพิ่งอ่อนแอนะ... มันโตได้เพราะสามข้อนี้ไง...
หนึ่ง: ความ 'อ่อนแอ' เป็นเหมือนน้ำให้มันดื่ม จำไว้!" คุณนางฟ้าใจดีเริ่มสอน
" สอง: ความ 'อยาก' เป็นอาหารให้มันกิน" คุณนางฟ้าใจดีพูดต่อไป
" สาม: การ 'ปิด' ตัวเอง เป็นบ้านในมันนอน... หนูไอมีครบสามข้อดังนั้น มันก็เลยโตขึ้นมาไง" คุณนางฟ้าใจดีสรุป...

"อ้าว? งั้นจะทำอย่างไรให้มันหายไป? หนูไอไม่อยากอึดอัดอย่างนี้อีกแล้ว"... หนูไอเริ่มคิด...
"งั้นก็แก้ข้อที่หนึ่ง... ทำลายแหล่งน้ำมันก่อน... เจ้าความอ่อนแอจะหายด้วย 'ความเข้มแข็งอดทน' จำไว้" นางฟ้าใจดีพูดไปพร้อมร่ายไม้เท้าคาถาเคาะหัวเด็กอ่อนแออย่างหนูไอ... อืมแต่คราวนี้หนูไอไม่ร้องไห้... 'จริงสิ... เมื่อก่อนเราเป็นเด็กเข้มแข็งอดทนนี่นา' (หนูไอนึก) แล้วก็เริ่มยิ้ม

"แก้ข้อที่สอง... ทำลายแหล่งอาหาร... เจ้าความอ่อนแอกินความ 'อยาก' ดังนั้นก็กำจัดความอยากออกไปเสีย!!!" นางฟ้าใจดีพูดง่ายๆ... แต่หนูไอมึนตึ้บ... "ความอยากคืออะไร? จะกำจัดมันได้ยังไง? ล่ะค่ะ" (แน่ะเริ่มทำตัวเรียบร้อย)... นางฟ้าใจดีใจดีสมชื่ออดทนอธิบายต่อไป "เฮ้อ... ก็เจ้าความอยากเป็นต้นไม้ต้นเล็กๆ ที่เธอปลูกไว้ในใจเธอไง"... ว่าแล้วนางฟ้าใจดีก็เริ่มร่ายคาถา... ปิ๊บปุ๊บวิ๊บวุ๊บ... แว๊บ!!! หนูไอแยกร่างเป็นวิญญาณดวงเล็ก... หมับ! นางฟ้าใจดีคว้าข้อมือวิญญาณหนูไอ "มานี่.... จะพาเธอไปดูอะไร"

วิ๊ว... วิ๊ว... ชะแว๊บ... หนูไอเข้ามาเห็นสภาพหัวใจของหนูไอแล้ว... อี๊!!! เจ้าตัวเหงาสีดำใหญ่ กำลังหม่ำๆ ต้นไม้สีเทาๆ ที่โตจากหัวใจหนูไอใหญ่เลย ท่าทางจะอร่อยกินซะตัวอ้วนยิ้มแปร้แก้มปริเชียว... มองๆ ไปแล้วหนูไอมีต้นไม่แห่งความ 'อยาก' โตเต็มไปหมดจริงๆ ด้วย... หนูไอเริ่มเศร้าหันไปถามคุณนางฟ้าใจดีเสียงอ่อยๆ ว่า "ทำไมต้นไม่สีเทาเยอะจัง ทำยังไงถึงไม่ให้มันโต?"... นางฟ้าให้จอบวิเศษหนูไอมา... แล้วพูดว่า "ไปหาคำตอบเอาเองแล้วกัน"

หนูไอได้จอบวิเศษมาก็พยายามค้นหา ลองขุดดูสิว่าอะไรทำให้เจ้าต้นไม้สีเทาโต... ฉับๆ ขุดเข้าไปในหัวใจตัวเอง.... อ้าว... ไหงพบแต่ความ 'ว่างเปล่า' หล่ะ? ที่ๆ ต้นไม้แห่งความอยากโต มีแต่ความว่างเปล่าเต็มไปหมดเลย... หนูไอยิ่งงงใหญ่ (หนูไอโง่ไหมท่านผู้อ่าน?)... นางฟ้าเลยบินมาเข็กหัวทีนึงแล้วสอนว่า... "ก็ลองไปขุดตรงที่ไม่มีต้นไม้สิ!"... 'เออจริงด้วย'... หนูไอคิดแล้วก็ลงมือขุด... อ้าว... ไม่มีพื้นที่ว่างเปล่าเลย... มีแต่เนื้อหัวใจแน่นๆ เต็มไปหมด... แว๊บแว๊บ... คาถาหมดแล้วหนูไอก็กลับเป็นหนูไอเหมือนเดิม... นางฟ้าใจดีก็บินมารออยู่ข้างนอกถามว่า "ไงหล่ะ... ได้อะไรมั่งงานนี้?"

หนูไอนึก.. 'ตัวเหงาสีดำกินต้นไม้แห่งความอยากสีเทาที่โตจากพื้นหัวใจอันว่างเปล่า... แต่มันไม่โตที่พื้นหัวใจที่แน่นๆ'... อ้อ! หนูไอนึกได้ "หนูไอปล่อยให้หัวใจที่เคยเต็มอยู่แล้วเป็นธรรมชาติของมันว่างเปล่าไปนี่เอง ต้นไม้แห่งความอยากเลยเริ่มโตขึ้นมา!!! แล้วตัวเหงาเลยมีอาหารกิน".... นางฟ้าใจดียิ้ม "นั่นแหล่ะ ดังนั้นการแก้ข้อที่สองคือ ตัดที่ต้นเหตุซะ กลับไปทำใจให้เต็มเหมือนเก่าไม่ว่างโหวงเหวงปล่อยให้ต้นไม้แห่งความอยากขึ้นมาเป็นอาหารให้ตัวเหงาอีก"

"แล้วข้อสามหล่ะคะ?... ตัวเหงาโตในใจหนูไอ เพราะหนูไอปิดใจตัวเองเหรอ? หนูไอไม่รู้เลยนะเนี่ย"... หนูไอถามคำถามสุดท้าย... นางฟ้าใจดียิ้มเนื่อยๆ..."ข้อนี้ฉันก็ไม่รู้จะสอนให้เธอเห็นภาพอย่างไรเหมือนกัน ... เธอต้องเรียนรู้ที่จะ 'เปิด' ตัวเองที่ใจของเธอเอง เปลี่ยนการมองโลกให้เป็นแบบใหญ่ บางทีเจ้าตัวเหงาไม่มีบ้านอยู่มันก็จะหนีจากหนูไอไปไม่กลับมาอีกก็ได้...." ว่าแล้วคุณนางฟ้าใจดีก็ทำท่าจะหายไป... "อ้าว... อย่าเพิ่งไปสิคะ? หนูไอเพิ่งเข้าใจยังไม่ได้เริ่มทำเลย... อยู่เป็นเพื่อนหนูไอก่อน!!!".... นางฟ้าใจดีเลยหันมาดุทันที "นั่นไง... ไม่เท่าไรก็เริ่ม 'อยาก' เสียแล้วพอฉันทำท่าจะหายไปหัวใจก็ว่างเปล่าให้ต้นไม้ 'อยาก' โตขึ้นมาเลยนะ อย่างนี้เจ้าตัวเหงาจะได้โตเพราะฉันไม่อยู่ไปอีกล่ะ เห็นไหม?".... ว่าแล้วนางฟ้าใจดีก็พูดยิ้มใจดีเป็นคำสุดท้าย... "คำสอนของฉันจะคุ้มครองเธอเอง... ตราบใดที่เธอมีสติระลึกถึงและไม่ปล่อยให้ตัวเหงาเติบโตต่อไป... จริงๆ แล้วที่ๆ ฉันจะไปก็ไม่ใช่ที่ไหนไกลนะ... ก็คือไปอยู่ในหัวใจของเธอเหมือนเดิมน่ะแหล่ะ"... ว่าแล้วคุณนางฟ้าใจดีก็แว๊บหายไป...

แอ๊ด... อยู่ๆ ประตูดินแดนมหัศจรรย์เปิดขึ้นมา... หนูไอสามารถออกไปได้แล้ว... กลับบ้านไปหาพ่อแม่ได้... เอแต่เดี๋ยวก่อน... คนที่เป็นผู้กล้าที่กลับจากดินแดนมหัศจรรย์ทุกคนคือคนที่รู้จัก 'ความสุข' นะ... ตอนนี้ในใจหนูไอยังเลี้ยงเจ้า 'ตัวเหงา' เป็นเพื่อนอยู่เลย... หนูไอฝึกตัวเองก่อน กำจัดเจ้าตัวเหงา ด้วยการเป็นคนเข้มแข็งอดทน มีหัวใจที่เติมเต็ม และมองโลกในมุมมองใหม่... แล้วเมื่อเจ้า 'ตัวเหงา' กับหนูไอเลิกคบกัน หนูไอจะนำ 'ความสุข' กลับไปอย่างเต็มภาคภูมิ ..^^..

ณ. หมูบ้านบนเขา... ครอบครัวหนูไอก็ยังต้มซุปอุ่น ทำอาหารอร่อยและรอหนูไอกลับมา ทุกๆ วันคุณแม่หนูไอเตรียมนิทานเรื่องสนุกและออกไปมองหาที่ชายป่าว่าหนูไอจะกลับออกมา หรือยัง... คุณแม่หนูไอไม่สนว่าหนูไอจะไปเจอดินแดนมหัศจรรย์หรือไม่... ขอให้กลับบ้านมาก็พอแล้ว... นั่นแน่เห็นเงาใครแว๊บๆ เริ่มโผล่ออกมาจากชายป่า... คุณแม่หนูไอนึกขอให้เป็นหนูไอที่จะกลับบ้านมา... แล้วมาฟังนิทานเรื่องใหม่ของคุณแม่ที่ยังไม่เคยเล่าให้หนูไอฟังชื่อเรื่องฟังดูค ุ้นๆ หูผู้อ่านว่า "เด็กน้อย ตัวเหงา กับ นางฟ้าใจดี"....