Skip to main content

Inspiration

ฉันกำลังเริ่มเดินออกจากบ้าน มีบางอย่างบอกฉันว่าฉันควรจะไป ไปไหนล่ะ?
ก็ไปค้นหาอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ยังไม่รู้

ก่อนออกเดินทางฉันเดินผ่านกระจกหน้าบ้าน 
"หวัดดี" -- ฉันทัก -- "คงไม่ได้กลับมาเจอกันอีกนานนะ"

ภาพสะท้อนที่ฉันเห็นคือตัวฉัน หน้าตาสดใส
แต่งตัวทะมัดทะแมงพร้อมออกไปข้างนอก
บ่งบอกความพร้อมที่จะเผชิญอะไรก็ได้ในหนทางข้างหน้า

ประตูเปิดออก สายลมอ่อนๆ ท้องฟ้าสีคราม งดงามอะไรเช่นนี้
ฉันเดินออกไป ค้นหาอะไรบางอย่าง เดินต่อไป... ต่อไป
มองเงาตัวเองตามกระจกร้านขายของ เอฉันดูเป็นอย่างไรนะ? ใครๆ
เดินผ่านจะเห็นว่าฉันเป็นอย่างไร? ฉันควรจะแต่งตัวให้ดีกว่านี้ไหม?
เดินให้ท่าทางดีกว่านี้ไหม? คนอื่นๆ มองเห็นฉันเป็นแบบไหนนะ?

ในเมืองดูวุ่นวาย หลายครั้งก็มีคนเดินรวดเร็วตามติดมาด้านหลัง...
เอ ฉันจะให้เขาแซงไปดี หรือฉันรีบเดินเร็วจะได้เดินนำหน้าเค้าดีนะ?
เอ้า... ขี้เกียจตามหลังเค้า รีบเดินดีกว่า...
โอย... ไม่ไหวเหนื่อยแล้ว ให้เค้าแซงไปดีกว่า...
เราจะรีบเดินให้เหนื่อยไปทำไม งง งง ตัวเองอยู่เหมือนกัน
พอมองเห็นเงาตัวเองสะท้อนกระจกรถยนต์ ท่าทางเหนื่อล้า จะรีบไปทำไม?

อ้าว... เดินๆ ไปก็เจอคนข้างหน้าเดินช้าบ้าง เราจะทอดน่องตามไป หรือแซงเค้าดีนะ?
ถ้า... แซงเค้าไป เราก็ต้องรีบเดินอีก
แต่... เดินตามเค้า เราก็ต้องลดความเร็วเราลงมา และก็เห็นเงาตัวเอง
ค่อยๆ ทอดตามเค้าเรื่อยไปไม่เคยเลยไปข้างหน้า... 

เอ... หรือใช้ทางอ้อมหน่อยแต่ผู้คนไม่พลุกพล่านดีหว่า 
เบื่อละ การมาเดินให้คนมอง การเดินตามกระแสสังคม ปะปนกับผู้คนมากมาย
ระยะทางใหม่ดูยาวไกลเหลือเกิน ฉันเองก็ยังไม่รู้จะไปหยุดอยู่ที่ตรงไหน
ถ้าเหนื่อยนัก จะกลับเข้าเมืองขึ้นรถง่ายๆ กลับบ้านดีไหมนะ?
หรือจะเดินทางต่อไปดีล่ะ?

หยุดเดินก่อนดีไหมน้อ เฮ้อ... โลกนี้ไมีมีความพอดีกันเลยหรือไง!

ฉันถามตัวเอง แล้วมองธรรมชาติข้างทาง จึงได้เริ่มสังเกต
อืม... มันก็สวยดีนี่นา เราจะรีบทำไมนะ เราลองเดินพร้อมชื่นชมอะไรรอบๆตัวดีกว่าไหม? 



มองเห็นเงาในแม่น้ำที่ทอดตามเส้นทาง ค่อยๆ เห็นความเปลี่ยนแปลง
แปลกนะ... ภาพของตัวฉันเองที่สะท้อนตามเส้นทางดูเปลี่ยนไป
บางจังหวะดูผ่องใส บางจังหวะดูเหนื่อยล้า สับสนค้นหาหนทางไม่เจอ
ภาพสะท้อนก็ดูเศร้าหมอง แต่ฉันก็เดินเรื่อยมา

ระยะทางและเวลาทำให้ภาพสะท้อนดูเติบโตขึ้น ทั้งจากสีหน้าและในแววตา 
เหมือนได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรมากมาย

สุดท้าย ฉันรู้สึกว่าการเป็นตัวของฉัน เดินแบบที่ฉันสบาย ใครจะเดินเร็วช้าอะไรก็ช่างเขา
ถนนชีวิตนี้ไม่ได้มีฉันคนเดียว มีผู้คนมากมายแต่เราก็มีเส้นทางที่จะเดินของเรา
ใครจะผ่านมาแล้วผ่านไป ก็ดีก็สุขใจที่ได้ผ่านมาพอปะเจอกัน 

ฉันพอแล้วกับการเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนแปลงการเดินของฉัน ตามกระแสผู้คน
นี่ไงสิ่งที่ได้เรียนรู้ตามเส้นทาง การค้นพบตัวตน ต้องอาศัยเวลา ทั้งๆ ที่มันอยู่เพียงตรงนี้

เงาสะท้อนที่ฉันเห็น จึงเป็นอะไรที่สบายๆ ถ้าเหนื่อยก็พัก 
ถ้าจะกลับก็กลับ ถ้าจะไปก็ไป ไม่ต้องไปทำตามกระแสของสิ่งใด

แต่มันอาจเป็นเพียงภาพสะท้อนของวันนี้ ภาพสะท้อนในวันพรุ่งนี้อาจไม่ใช่
แต่ในช่วงขณะที่เราได้เห็นเงาของตนเอง รู้จักตัวเอง และความพอเหมาะพอดี
ก็ทำให้เราไม่ต้องไปค้นหาอะไรมากไป ตามทางของคนอื่นๆ

นั้นไงมองที่กระจกนั้นสิ จะเห็นเงาแห่งความสุขยิ้มแย้มของใบหน้า
สะท้อนกลับมา... 



@}--,--'--- @}--,--'--- @}--,--'---

๏ จรเรื่อยไปไขว่ค้น...........หนใด
ทุกถิ่นยลเงาใคร...............สะท้อน
คงฤๅเปลี่ยนเวียนไย..........เห็นก่อน
พลันหยุดพิศภาพย้อน........จึ่งค้นพบตน ๚

@}--,--'--- @}--,--'--- @}--,--'--- 



-- ไร้นาม 

Comments

Popular posts from this blog

Saraburi

อุ่นไอแดดแผดริ้วไล้ผิวโลก ลบทุกข์โศกวาดสิ่งใหม่ใส่เติมฝัน เปิดท้องฟ้าจากมืดมิดพลิกงามพลัน สมเฉกชั้นธรรมชาติวาดระบาย เมื่อเดือนก่อนได้มีโอกาสไปทำบุญที่สระบุรีและแวะเที่ยวฟาร์มโชคชัยกับทาง Software Park และ สวทช. ตอนทำบุญก็ทำบุญเพลินไปเล็กน้อยเลยไม่ได้ถ่ายภาพมา เพิ่งรู้ตัวว่าควรถ่ายรูปบ้างก็ตอนเที่ยวฟาร์มโชคชัยดังนั้น Blog คราวนี้เลยมีแต่ภาพฟาร์มโชคชัยเป็นหลักนะคะ หมู่ปักษาโบยบินบนห้วงฟ้า ยึดนภาดั่งเช่นเป็นจุดหมาย สร้างเสรีเป็นของตนจนปล่อยคลาย ไม่เสียดายพื้นดินบินขึ้นไป ฟาร์มโชคชัยจัดไว้ดีพอสมควรคือแบ่งทัวร์เป็นกลุ่มๆ แล้วนั่งรถไปชมจุดการแสดงประกอบการบรรยายเป็นจุดๆ และให้เวลาเดินในแต่ละจุดพอสมควร ทำให้ได้สัมผัสชีวิตการทำฟาร์มโคนมแบบมีกลิ่นอาย Cowboys เล็กๆ เพราะมีการแสดงการดูแลฝูงวัวและอื่นๆ ให้ได้ชม ธรรมชาติวาดไว้ใส่ชีวิต ขีดลิขิตความงามตั้งแต่ไหน เพียงปลดปล่อยสายตาทอดออกไป อยู่ใกล้ๆ ไม่ไกล... ความงดงาม ส่วนที่ฉันชอบที่สุดในการเที่ยวฟาร์มคือการไปดูสวนสัตว์(เด็กๆ) และได้ให้อาหารสัตว์ เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ลองป้อนนมน้องวัวที่เพิ่งเกิดมาได้ไม่กี่วัน คนคิดทำฟาร์มฉลาดทีเดียวที่ทำให้น้องวัวม...

เส้นทางเจ้าหนอน

1. กลอน 6 ๏ หนอนน้อยน้อยอ้วนท้วนใส เกิดใหม่ใบเจาะเลาะหม่ำ ท้องกิ่วหิวบอกออกทำ กินนำหม่ำเอื่อยเรื่อยมา ๚ 2. โคลง 5 พัฒนา ๏ ฝนตกแล้ว..........แดดออก ฟ้าเปลี่ยนหลอก......ไม่ล้า สิ่งภายนอก...........ไร้ค่า เพียงท้องท้า..........หม่ำไว ๚ 3. อินทรวิเชียรฉันท์ 11 ๏ สัญชาตญาณพา......คณนาสิหายไป หมดแล้วก็ใบใหม่.......พละไร้มิหยุดลง ๚ 4. กาพย์ยานี 11 ๏ เพียรเอยหนอนเพียรทาน.......หม่ำอาหารอย่างมั่นคง กล้อนกัดแทะบรรจง..............เจตจำนงค์มิหลงไป ๚ 5. โคลง 4 สุภาพ ๏ คนเห็นหนอนเกลียดด้วย......กินใบ กำจัดเจ้าทันใด...................ไม่เลี้ยง ผลาญชีวิตปลิดไป...............สมจิต สร้างสิทธิ์ให้หนอนเพี้ยง.........หลบหน้าหลีกไป ๚ 6. ร่ายสุภาพ ๏ หนอนน้อยหลบหลีกมา......ตั้งตาเพียรหม่ำไป...........คนใจร้ายมิสน ตัวตนสำคัญกว่า.................คุณค่าคือเติบโต............ไม่โลเลไม่ท้อ ไม่หยุดเพื่อตัดพ้อ...............ดั่งท้าชะตา ตนเฮย ๚ 7. กลอน 7 ๏ ถึงจุดหยุดหม่ำเจ้าพลันห่อ ถักทอดักแด้ดั่งแพรไหม หลบลี้หนีหายสลายไป เป็นเพียงกลุ่มใยสายบางบาง ๚ 8. โคลงดั้นวิวิธมาลี ๏ วันคืนผันผ่านแล้ว..........แคล้วไป ใยห่อค...

Bhutan #1

ดินแดนแห่งมังกรสายฟ้า ลมหายใจฟาดผ่านท้องนภา สร้างเมฆาลงมาปกพื้นดิน ให้จิตจินต์เกินกว่าพร่ำรำพัน หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการทำความสะอาดบ้านหลังน้ำท่วม ฉันเลยชวนคุณแม่ไปหาที่พักผ่อนร่างกายในดินแดนแห่งมังกรสายฟ้า (ประเทศภูฏาน) ที่ๆ อากาศน่าจะดีกับสุขภาพเพราะอยู่ในปุยเมฆที่ศาสตร์ทางจีนเชื่อว่าเป็นลมหายใจมังกร เมื่อนกยักษ์บินโฉบผ่านเทือกเขา ก็เห็นเงาสะท้อนภาพสุขสันต์ เทือกเขาเขียวหมอกสีขาวนับอนันต์ เป็นของขวัญธรรมชาติในแดนดิน สนามบินแห่งชาติพาโร เป็นสนามบินที่ได้ชื่อว่าน่ากลัวที่สุด ตอนแรกฉันแปลกใจที่คุณกัปตันจอดเครื่องบินรออยู่ที่ประเทศบังคลาเทศอยู่นานหลายชั่วโมง แต่แล้วก็ถึงบางอ้อ เมื่อเครื่องบินกำลังจะบินลงสนามบินและเห็นปีกเครื่องบินเฉียดเทือกเขาหิมะลัยฝ่ามวลเมฆลงจอดในพื้นที่เล็กๆ ที่เค้าบอกว่าเป็นที่กว้างที่สุดในภูฏาน (เลยมาทำสนามบินนานาชาติ) ดังภาพประกอบด้านบนๆ สายน้ำสีมรกตระรินไหล ผ่านพงไพรก่อเริ่มเกิดทรัพย์สิน ให้ผู้คนบนเขาเข้าทำกิน ตั้งฐานถิ่นนานมาจนน่าชม ประเทศภูฏานมีภูเขาสีเขียวๆ ต้นไม้ขึ้นเต็มไปหมดเยอะมาก ภาพด้านบนๆ ที่ไม่ค่อยมีต้นไม้คือบริ...