ฉันกำลังเริ่มเดินออกจากบ้าน มีบางอย่างบอกฉันว่าฉันควรจะไป ไปไหนล่ะ?
ก็ไปค้นหาอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ยังไม่รู้
ก่อนออกเดินทางฉันเดินผ่านกระจกหน้าบ้าน
"หวัดดี" -- ฉันทัก -- "คงไม่ได้กลับมาเจอกันอีกนานนะ"
ภาพสะท้อนที่ฉันเห็นคือตัวฉัน หน้าตาสดใส
แต่งตัวทะมัดทะแมงพร้อมออกไปข้างนอก
บ่งบอกความพร้อมที่จะเผชิญอะไรก็ได้ในหนทางข้างหน้า
ประตูเปิดออก สายลมอ่อนๆ ท้องฟ้าสีคราม งดงามอะไรเช่นนี้
ฉันเดินออกไป ค้นหาอะไรบางอย่าง เดินต่อไป... ต่อไป
มองเงาตัวเองตามกระจกร้านขายของ เอฉันดูเป็นอย่างไรนะ? ใครๆ
เดินผ่านจะเห็นว่าฉันเป็นอย่างไร? ฉันควรจะแต่งตัวให้ดีกว่านี้ไหม?
เดินให้ท่าทางดีกว่านี้ไหม? คนอื่นๆ มองเห็นฉันเป็นแบบไหนนะ?
ในเมืองดูวุ่นวาย หลายครั้งก็มีคนเดินรวดเร็วตามติดมาด้านหลัง...
เอ ฉันจะให้เขาแซงไปดี หรือฉันรีบเดินเร็วจะได้เดินนำหน้าเค้าดีนะ?
เอ้า... ขี้เกียจตามหลังเค้า รีบเดินดีกว่า...
โอย... ไม่ไหวเหนื่อยแล้ว ให้เค้าแซงไปดีกว่า...
เราจะรีบเดินให้เหนื่อยไปทำไม งง งง ตัวเองอยู่เหมือนกัน
พอมองเห็นเงาตัวเองสะท้อนกระจกรถยนต์ ท่าทางเหนื่อล้า จะรีบไปทำไม?
อ้าว... เดินๆ ไปก็เจอคนข้างหน้าเดินช้าบ้าง เราจะทอดน่องตามไป หรือแซงเค้าดีนะ?
ถ้า... แซงเค้าไป เราก็ต้องรีบเดินอีก
แต่... เดินตามเค้า เราก็ต้องลดความเร็วเราลงมา และก็เห็นเงาตัวเอง
ค่อยๆ ทอดตามเค้าเรื่อยไปไม่เคยเลยไปข้างหน้า...
เอ... หรือใช้ทางอ้อมหน่อยแต่ผู้คนไม่พลุกพล่านดีหว่า
เบื่อละ การมาเดินให้คนมอง การเดินตามกระแสสังคม ปะปนกับผู้คนมากมาย
ระยะทางใหม่ดูยาวไกลเหลือเกิน ฉันเองก็ยังไม่รู้จะไปหยุดอยู่ที่ตรงไหน
ถ้าเหนื่อยนัก จะกลับเข้าเมืองขึ้นรถง่ายๆ กลับบ้านดีไหมนะ?
หรือจะเดินทางต่อไปดีล่ะ?
หยุดเดินก่อนดีไหมน้อ เฮ้อ... โลกนี้ไมีมีความพอดีกันเลยหรือไง!
ฉันถามตัวเอง แล้วมองธรรมชาติข้างทาง จึงได้เริ่มสังเกต
อืม... มันก็สวยดีนี่นา เราจะรีบทำไมนะ เราลองเดินพร้อมชื่นชมอะไรรอบๆตัวดีกว่าไหม?
มองเห็นเงาในแม่น้ำที่ทอดตามเส้นทาง ค่อยๆ เห็นความเปลี่ยนแปลง
แปลกนะ... ภาพของตัวฉันเองที่สะท้อนตามเส้นทางดูเปลี่ยนไป
บางจังหวะดูผ่องใส บางจังหวะดูเหนื่อยล้า สับสนค้นหาหนทางไม่เจอ
ภาพสะท้อนก็ดูเศร้าหมอง แต่ฉันก็เดินเรื่อยมา
ระยะทางและเวลาทำให้ภาพสะท้อนดูเติบโตขึ้น ทั้งจากสีหน้าและในแววตา
เหมือนได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรมากมาย
สุดท้าย ฉันรู้สึกว่าการเป็นตัวของฉัน เดินแบบที่ฉันสบาย ใครจะเดินเร็วช้าอะไรก็ช่างเขา
ถนนชีวิตนี้ไม่ได้มีฉันคนเดียว มีผู้คนมากมายแต่เราก็มีเส้นทางที่จะเดินของเรา
ใครจะผ่านมาแล้วผ่านไป ก็ดีก็สุขใจที่ได้ผ่านมาพอปะเจอกัน
ฉันพอแล้วกับการเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนแปลงการเดินของฉัน ตามกระแสผู้คน
นี่ไงสิ่งที่ได้เรียนรู้ตามเส้นทาง การค้นพบตัวตน ต้องอาศัยเวลา ทั้งๆ ที่มันอยู่เพียงตรงนี้
เงาสะท้อนที่ฉันเห็น จึงเป็นอะไรที่สบายๆ ถ้าเหนื่อยก็พัก
ถ้าจะกลับก็กลับ ถ้าจะไปก็ไป ไม่ต้องไปทำตามกระแสของสิ่งใด
แต่มันอาจเป็นเพียงภาพสะท้อนของวันนี้ ภาพสะท้อนในวันพรุ่งนี้อาจไม่ใช่
แต่ในช่วงขณะที่เราได้เห็นเงาของตนเอง รู้จักตัวเอง และความพอเหมาะพอดี
ก็ทำให้เราไม่ต้องไปค้นหาอะไรมากไป ตามทางของคนอื่นๆ
นั้นไงมองที่กระจกนั้นสิ จะเห็นเงาแห่งความสุขยิ้มแย้มของใบหน้า
สะท้อนกลับมา...
@}--,--'--- @}--,--'--- @}--,--'---
๏ จรเรื่อยไปไขว่ค้น...........หนใด
ทุกถิ่นยลเงาใคร...............สะท้อน
คงฤๅเปลี่ยนเวียนไย..........เห็นก่อน
พลันหยุดพิศภาพย้อน........จึ่งค้นพบตน ๚
@}--,--'--- @}--,--'--- @}--,--'---
-- ไร้นาม
ก็ไปค้นหาอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ยังไม่รู้
ก่อนออกเดินทางฉันเดินผ่านกระจกหน้าบ้าน
"หวัดดี" -- ฉันทัก -- "คงไม่ได้กลับมาเจอกันอีกนานนะ"
ภาพสะท้อนที่ฉันเห็นคือตัวฉัน หน้าตาสดใส
แต่งตัวทะมัดทะแมงพร้อมออกไปข้างนอก
บ่งบอกความพร้อมที่จะเผชิญอะไรก็ได้ในหนทางข้างหน้า
ประตูเปิดออก สายลมอ่อนๆ ท้องฟ้าสีคราม งดงามอะไรเช่นนี้
ฉันเดินออกไป ค้นหาอะไรบางอย่าง เดินต่อไป... ต่อไป
มองเงาตัวเองตามกระจกร้านขายของ เอฉันดูเป็นอย่างไรนะ? ใครๆ
เดินผ่านจะเห็นว่าฉันเป็นอย่างไร? ฉันควรจะแต่งตัวให้ดีกว่านี้ไหม?
เดินให้ท่าทางดีกว่านี้ไหม? คนอื่นๆ มองเห็นฉันเป็นแบบไหนนะ?
ในเมืองดูวุ่นวาย หลายครั้งก็มีคนเดินรวดเร็วตามติดมาด้านหลัง...
เอ ฉันจะให้เขาแซงไปดี หรือฉันรีบเดินเร็วจะได้เดินนำหน้าเค้าดีนะ?
เอ้า... ขี้เกียจตามหลังเค้า รีบเดินดีกว่า...
โอย... ไม่ไหวเหนื่อยแล้ว ให้เค้าแซงไปดีกว่า...
เราจะรีบเดินให้เหนื่อยไปทำไม งง งง ตัวเองอยู่เหมือนกัน
พอมองเห็นเงาตัวเองสะท้อนกระจกรถยนต์ ท่าทางเหนื่อล้า จะรีบไปทำไม?
อ้าว... เดินๆ ไปก็เจอคนข้างหน้าเดินช้าบ้าง เราจะทอดน่องตามไป หรือแซงเค้าดีนะ?
ถ้า... แซงเค้าไป เราก็ต้องรีบเดินอีก
แต่... เดินตามเค้า เราก็ต้องลดความเร็วเราลงมา และก็เห็นเงาตัวเอง
ค่อยๆ ทอดตามเค้าเรื่อยไปไม่เคยเลยไปข้างหน้า...
เอ... หรือใช้ทางอ้อมหน่อยแต่ผู้คนไม่พลุกพล่านดีหว่า
เบื่อละ การมาเดินให้คนมอง การเดินตามกระแสสังคม ปะปนกับผู้คนมากมาย
ระยะทางใหม่ดูยาวไกลเหลือเกิน ฉันเองก็ยังไม่รู้จะไปหยุดอยู่ที่ตรงไหน
ถ้าเหนื่อยนัก จะกลับเข้าเมืองขึ้นรถง่ายๆ กลับบ้านดีไหมนะ?
หรือจะเดินทางต่อไปดีล่ะ?
หยุดเดินก่อนดีไหมน้อ เฮ้อ... โลกนี้ไมีมีความพอดีกันเลยหรือไง!
ฉันถามตัวเอง แล้วมองธรรมชาติข้างทาง จึงได้เริ่มสังเกต
อืม... มันก็สวยดีนี่นา เราจะรีบทำไมนะ เราลองเดินพร้อมชื่นชมอะไรรอบๆตัวดีกว่าไหม?
มองเห็นเงาในแม่น้ำที่ทอดตามเส้นทาง ค่อยๆ เห็นความเปลี่ยนแปลง
แปลกนะ... ภาพของตัวฉันเองที่สะท้อนตามเส้นทางดูเปลี่ยนไป
บางจังหวะดูผ่องใส บางจังหวะดูเหนื่อยล้า สับสนค้นหาหนทางไม่เจอ
ภาพสะท้อนก็ดูเศร้าหมอง แต่ฉันก็เดินเรื่อยมา
ระยะทางและเวลาทำให้ภาพสะท้อนดูเติบโตขึ้น ทั้งจากสีหน้าและในแววตา
เหมือนได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรมากมาย
สุดท้าย ฉันรู้สึกว่าการเป็นตัวของฉัน เดินแบบที่ฉันสบาย ใครจะเดินเร็วช้าอะไรก็ช่างเขา
ถนนชีวิตนี้ไม่ได้มีฉันคนเดียว มีผู้คนมากมายแต่เราก็มีเส้นทางที่จะเดินของเรา
ใครจะผ่านมาแล้วผ่านไป ก็ดีก็สุขใจที่ได้ผ่านมาพอปะเจอกัน
ฉันพอแล้วกับการเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนแปลงการเดินของฉัน ตามกระแสผู้คน
นี่ไงสิ่งที่ได้เรียนรู้ตามเส้นทาง การค้นพบตัวตน ต้องอาศัยเวลา ทั้งๆ ที่มันอยู่เพียงตรงนี้
เงาสะท้อนที่ฉันเห็น จึงเป็นอะไรที่สบายๆ ถ้าเหนื่อยก็พัก
ถ้าจะกลับก็กลับ ถ้าจะไปก็ไป ไม่ต้องไปทำตามกระแสของสิ่งใด
แต่มันอาจเป็นเพียงภาพสะท้อนของวันนี้ ภาพสะท้อนในวันพรุ่งนี้อาจไม่ใช่
แต่ในช่วงขณะที่เราได้เห็นเงาของตนเอง รู้จักตัวเอง และความพอเหมาะพอดี
ก็ทำให้เราไม่ต้องไปค้นหาอะไรมากไป ตามทางของคนอื่นๆ
นั้นไงมองที่กระจกนั้นสิ จะเห็นเงาแห่งความสุขยิ้มแย้มของใบหน้า
สะท้อนกลับมา...
@}--,--'--- @}--,--'--- @}--,--'---
๏ จรเรื่อยไปไขว่ค้น...........หนใด
ทุกถิ่นยลเงาใคร...............สะท้อน
คงฤๅเปลี่ยนเวียนไย..........เห็นก่อน
พลันหยุดพิศภาพย้อน........จึ่งค้นพบตน ๚
@}--,--'--- @}--,--'--- @}--,--'---
-- ไร้นาม
Comments